Pod koniec XVIII wieku powstała w Londynie instytucja, której głównym zadaniem stała się popularyzacja nauki. W murach The Royal Institution – bo niej mowa – odbywają się m.in. słynne wykłady bożonarodzeniowe, których pomysłodawcą był sam Michael Faraday – ten, który obecnie jest zwany ojcem elektrodynamiki.

W roku 1968 w ramach innego z cyklu, tzw. Friday Evening Discourses, wykład poprowadził węgierski fizyk Nicholas Kurti. Tematem przewodnim jego wystąpienia była fizyka… w kuchni! Wykład ten był wstępem dla mającej się niebawem narodzić kuchni molekularnej.

I tak oto nauka znowu namieszała nam w garach! 

Jakie tajniki może skrywać kuchnia molekularna?

Połączenie nauki z kuchnią stało się mieszanką wybuchową. Rzeczywiście takie połączenie było istnym “bum”, szczególnie że człowiek współodpowiedzialny za stworzenie kuchni molekularnej był jednym z ojców… bomby atomowej. Termin “kuchnia molekularna” powstał pod koniec XX wieku, w wyniku współpracy wspomnianego już wcześniej węgierskiego fizyka Nicholasa Kurti z francuskim chemikiem Hervé Thisem. W czasie II wojny światowej Kurti był uczestnikiem projektu Manhattan – tajnego amerykańskiego projektu badawczego, którego celem było stworzenie bomby atomowej.

Po latach od zaangażowania Kurtiego w badania nad energią atomową, dwaj wspomniani naukowcy połączyli zamiłowanie do nauki oraz gotowania. Była to Nauka&Hobby w czystej postaci! This i Kurti spojrzeli na składniki pożywienia bardziej jak na substancje chemiczne niż na produkty spożywcze. Wykorzystali różne techniki, do stworzenia żywności nieoczywistej i zaskakującej, serwując widowiskowe menu. Obecnie kucharz molekularny to właściwie taka hybryda naukowca, artysty i mistrza kulinarnego.

Zaskocz mnie, czyli potrawy kuchni molekularnej

Czym jest sferyfikacja podstawowa?

Zacznijmy od tego, że sfera to powierzchnia kuli. W procesie sferyfikacji powstawać więc będą niewielkie kule. Możemy w nich uwięzić różne płyny – zaparzoną herbatę, słodkie napoje, wodę zabarwioną spożywczym barwnikiem, sok z buraka, sok jabłkowy czy zupę pomidorową. Ogranicza nas jedynie nasza wyobraźnia!

Do wykonania kul potrzebujemy dwóch substancji – alginianu sodu – oraz “dostawcy” jonów wapnia, czyli mleczanu lub chlorku wapnia. Po umieszczeniu kropli napoju z dodatkiem alginianu sodu w kąpieli z jonami wapnia, tworzą się sfery, czyli kule, przypominające wyglądem kawior. Czysty alginian sodu możecie kupić w specjalistycznych sklepach spożywczych, ale także znajdziecie go w aptece. Jego żelowe zdolności znalazły bowiem zastosowanie w proszku do mocowania protez. Proszek mocujący Protefix zawiera czysty alginian sodu! Alginiany to naturalnie występujące polimery pozyskiwane ze ścian komórkowych alg należących do brunatnic (Phaeophyceae). Nadają one wodorostom elastyczności.

Na czym dokładnie polega proces sferyfikacji? Jest on przykładem reakcji strącania. To typ reakcji chemicznej, w trakcie której po zmieszaniu ze sobą roztworów dwóch rozpuszczalnych substancji powstaje trudno rozpuszczalny związek.

Czym jest sferyfikacja podstawowa?

Zacznijmy od tego, że sfera to powierzchnia kuli. W procesie sferyfikacji powstawać więc będą niewielkie kule. Możemy w nich uwięzić różne płyny – zaparzoną herbatę, słodkie napoje, wodę zabarwioną spożywczym barwnikiem, sok z buraka, sok jabłkowy czy zupę pomidorową. Ogranicza nas jedynie nasza wyobraźnia!

Do wykonania kul potrzebujemy dwóch substancji – alginianu sodu – oraz “dostawcy” jonów wapnia, czyli mleczanu lub chlorku wapnia. Po umieszczeniu kropli napoju z dodatkiem alginianu sodu w kąpieli z jonami wapnia, tworzą się sfery, czyli kule, przypominające wyglądem kawior. Czysty alginian sodu możecie kupić w specjalistycznych sklepach spożywczych, ale także znajdziecie go w aptece. Jego żelowe zdolności znalazły bowiem zastosowanie w proszku do mocowania protez. Proszek mocujący Protefix zawiera czysty alginian sodu! Alginiany to naturalnie występujące polimery pozyskiwane ze ścian komórkowych alg należących do brunatnic (Phaeophyceae). Nadają one wodorostom elastyczności.

Na czym dokładnie polega proces sferyfikacji? Jest on przykładem reakcji strącania. To typ reakcji chemicznej, w trakcie której po zmieszaniu ze sobą roztworów dwóch rozpuszczalnych substancji powstaje trudno rozpuszczalny związek.

Czym jest sferyfikacja podstawowa?

Zacznijmy od tego, że sfera to powierzchnia kuli. W procesie sferyfikacji powstawać więc będą niewielkie kule. Możemy w nich uwięzić różne płyny – zaparzoną herbatę, słodkie napoje, wodę zabarwioną spożywczym barwnikiem, sok z buraka, sok jabłkowy czy zupę pomidorową. Ogranicza nas jedynie nasza wyobraźnia!

Do wykonania kul potrzebujemy dwóch substancji – alginianu sodu – oraz “dostawcy” jonów wapnia, czyli mleczanu lub chlorku wapnia. Po umieszczeniu kropli napoju z dodatkiem alginianu sodu w kąpieli z jonami wapnia, tworzą się sfery, czyli kule, przypominające wyglądem kawior. Czysty alginian sodu możecie kupić w specjalistycznych sklepach spożywczych, ale także znajdziecie go w aptece. Jego żelowe zdolności znalazły bowiem zastosowanie w proszku do mocowania protez. Proszek mocujący Protefix zawiera czysty alginian sodu! Alginiany to naturalnie występujące polimery pozyskiwane ze ścian komórkowych alg należących do brunatnic (Phaeophyceae). Nadają one wodorostom elastyczności.

Na czym dokładnie polega proces sferyfikacji? Jest on przykładem reakcji strącania. To typ reakcji chemicznej, w trakcie której po zmieszaniu ze sobą roztworów dwóch rozpuszczalnych substancji powstaje trudno rozpuszczalny związek.